Łysienie plackowate to choroba skórna o nieustalonej dotąd patogenezie (według medycyny akademickiej). Cechuje się występowaniem przejściowych lub trwałych ognisk wyłysienia, w obrębie których skóra nie jest zapalnie zmieniona. Z uwagi na częste występowanie długotrwałego i rozległego wyłysienia, choroba może doprowadzać do poważnych zaburzeń psychologicznych, spowodowanych brakiem akceptacji swojego wyglądu. Choroba może pojawić się w każdym momencie życia, najczęściej jednak następuje to w dzieciństwie lub w młodym wieku. Postęp choroby może doprowadzić do całkowitej utraty owłosienia skóry głowy, brwi, rzęs, włosów łonowych i pozostałego owłosienia.

Prawdopodobnie na obraz chorobowy składa się wiele czynników o wspólnym podłożu, głównie autoimmunologicznym oraz być może genetycznym oraz naczyniowym, a także zaburzenia układu nerwowego.

O autoimmunologicznym podłożu choroby świadczą często współwystępujące inne choroby autoimmunologiczne: toczeń, RZS, bielactwo, cukrzyca typu 1, choroba Hashimoto, co jednoznacznie wskazuje, iż choroba jest wynikiem boreliozy (autoagresja wywołana obecnością w organizmie bakterii borrelia) lub jest wręcz objawem boreliozy (najczęściej wcześniej niewykrytej). Warto więc zainteresować się boreliozą jako możliwą przyczyną łysienia plackowatego. U kobiet przy łysieniu na podłożu boreliozy charakterystyczna jest utrata włosów na skroniach, ponad uszami.

kliknij  https://www.biorezonans-warszawa.pl/borelioza

Łysienie plackowate przyczyny

Łysienie plackowate leczenie