BICOM  Biorezonans  Warszawa
NR 1 w biorezonansie – Medycyna niekonwencjonalna

 

Cukrzyca insulinozależna / cukrzyca typu 1 / cukrzyca młodzieńcza

Przyczyną choroby są zaburzenia wydzielania insuliny, hormonu, który pośredniczy w przenikaniu glukozy z krwi do komórek. Choroba jest spowodowana uszkodzeniem komórek beta trzustki („Wysepek Langerhansa”), odpowiedzialnych za wytwarzanie insuliny, w wyniku autoagresji układu immunologicznego. Atak układu immunologicznego na komórki trzustki następuje nagle. Pretekstem może być wniknięcie do organizmu wirusa i/lub bakterii prowokujących reakcję autoagresji, który po połączeniu się z komórkami trzustki zmienia ich kod genetyczny. Wówczas układ odpornościowy niszczy je, często myląc z antygenami wirusa / bakterii. Gdy produkcja insuliny jest na bardzo niskim poziomie, rozwija się cukrzyca.

W przypadku niektórych schorzeń autoimmunologicznych takich jak cukrzyca I typu  jakiekolwiek szanse na poprawę są tylko przy natychmiastowym wdrożeniu terapii po postawieniu diagnozy, gdyż układ odporności w szybkim tempie jest w stanie zniszczyć, nieodwracalnie  cały narząd lub system dotknięty reakcją autoagresji. W przypadku cukrzycy typu I należy się bardzo spieszyć ze wdrożeniem terapii i zastosować ją bardzo intensywnie (nawet 3x tyg zabiegi 5,5h) i nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od postawienia diagnozy, kiedy wyspy trzustkowe jeszcze działają w ok. 30% i organizm młodego człowieka nadal wytwarza niewielkie ilości własnej insuliny. Należy pamiętać, że każdy przypadek jest inny i nie zawsze to co działało na innym pacjencie zadziała na kolejnym. Podobnie rokowania w przypadku Choroby Hashimoto zależą od tego czy tarczyca nie została całkowicie i nieodwracalnie zniszczona lub diagnoza i leczenie nie zostały wdrożone zbyt późno.

Patogeny wywołujące lub podejrzewane o wpływ na cukrzycę I typu

Wiele czynników zakaźnych oraz obciążeń wiąże się z rozwojem chorób autoimmunologicznych. Zjawisko to jest wyjaśniane przez teorię molekularnej mimikry. Jest ona związana z podobieństwem pewnych antygenów bakterii czy wirusa do komórek człowieka. Z tego powodu przeciwciała wytworzone przez zdezorientowany lub wadliwie działający system odpornościowy do walki z tymi patogenami mogą zaatakować własne tkanki.

Największe znaczenia ma przebieg Boreliozy z Lyme (każda osoba z dowolną chorobą autoimmunologiczną jest chora na boreliozę!, nawet jak wszyscy lekarze i testy medyczne temu zaprzeczają, gdyż wykrywają jedynie 20-30% zakażeń, a w pozostałych przypadkach są fałszywie ujemne. Borelioza jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym, pozostałe konieczne czynniki można rozpoznać wykonując test w naszej Przychodni).

Objawy cukrzycy:

silne pragnienie,
suchość w ustach,
częste oddawanie moczu,
chudnięcie,
swędzenie skóry,
ogólne osłabienie.
*
*
*

„Pandemia cukrzycy i związane z nią infekcje – sugestie dotyczące mikrobiologii klinicznej”
Czyli co nowoczesna i oficjalna medycyna uważa na temat cukrzycy. Jest to ciekawy artykuł naukowy i nie jest sponsorowany, więc jego celem nie było „wciskanie” drogich leków i insulin.

Informacje o autorach:

Toniolo, Antonio – Mikrobiologia Kliniczna, Katedra Biotechnologii i Nauk Przyrodniczych

Cassani Gianluca, Puggioni Anna, Rossi Agostino, Kolombo Alberto – Mikrobiologia kliniczna, Ospedale di Circolo i University of Insubria, Varese, Włochy
Onodera Takashi – Centrum Badawcze ds. Bezpieczeństwa Żywności, Uniwersytet Tokijski, Tokio, Japonia

Ferrannini Ele – Instytut Fizjologii Klinicznej, CNR, Piza, Włochy.

Korespondencja do Antonio Toniolo, MD, Microbiologia Clinica, Viale Borri 57, 21100 Varese, Włochy. Tel: +39 0332 278 309; e-mail: antonio.toniolo@uninsubria.it

Recenzje w Mikrobiologii Medycznej: Styczeń 2019 – Tom 30 – Numer 1 – s. 1-17 USA

Na świecie jest 425 milionów ludzi z cukrzycą. Do 2045 roku liczba ta wzrośnie do ponad 600 milionów. Cukrzyca zaliczana jest do chorób niezakaźnych. Dowody wskazują na kluczową rolę drobnoustrojów w cukrzycy, zarówno jako czynników zakaźnych związanych ze stanem cukrzycy, jak i jako możliwych czynników sprawczych cukrzycy. W niniejszym przeglądzie uwzględniono różne formy cukrzycy, genetyczne uwarunkowania predysponujące do cukrzycy typu 1 i 2 (szczególnie te o możliwym wpływie immunologicznym), udokumentowane dysfunkcje immunologiczne w cukrzycy. Omówiono częste infekcje występujące częściej u osób z cukrzycą w porównaniu z osobami bez cukrzycy. Przedstawiono czynniki zakaźne, które podejrzewa się o odgrywanie roli etiologicznej/wyzwalającej w cukrzycy, ze szczególnym uwzględnieniem enterowirusów, hipotezy higienicznej i środowiska. Wśród czynników biologicznych prawdopodobnie powiązanych z cukrzycą omawiany jest mikrobiom jelitowy, wirus zapalenia wątroby typu C i agregaty białek prionopodobnych. Wreszcie rozważane są szczepionki zapobiegawcze zalecane w leczeniu pacjentów z cukrzycą, w tym szczepionka Bacillus calmette-Guerin, która jest testowana pod kątem cukrzycy typu 1. Dowody potwierdzają pogląd, że osłabienie obrony immunologicznej (zarówno wrodzonej, jak i wtórnej do zaburzeń metabolicznych, a także mikroangiopatii i neuropatii) sprawia, że ​​osoby z cukrzycą są bardziej podatne na niektóre infekcje. Zaleca się zatem uważne monitorowanie mikrobiologiczne pacjentów z cukrzycą. Ponieważ predyspozycji genetycznych nie można zmienić,

Wstęp
Ze względu na rosnącą częstość występowania na całym świecie cukrzyca jest poważnym problemem medycznym. Cukrzyca zaliczana jest do chorób niezakaźnych (NCD) [1] . Mocne dowody wskazują na kluczową rolę drobnoustrojów w cukrzycy, zarówno jako czynników zakaźnych związanych ze stanem cukrzycy, jak i jako możliwych czynników sprawczych cukrzycy. Infekcje związane z cukrzycą obejmują bakterie, wirusy , grzyby, pasożyty i – być może – priony.

Klasyfikacja cukrzycy
Cukrzyca obejmuje grupę stanów metabolicznych charakteryzujących się hiperglikemią wynikającą z zaburzeń działania insuliny, wydzielania insuliny lub obu. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z długotrwałym uszkodzeniem i dysfunkcją oczu, nerek, naczyń krwionośnych, nerwów i serca.

Cukrzyca typu 2 (T2DM; klasyczna lub ze względnym niedoborem insuliny) odpowiada za ponad 80% przypadków, po których następuje utajona cukrzyca autoimmunologiczna dorosłych (LADA), autoimmunologiczna postać cukrzycy definiowana przez początek w wieku dorosłym i obecność autoprzeciwciał związanych z cukrzycą (zwłaszcza dekarboksylaza kwasu glutaminowego p65 lub GADA). LADA dzieli cechy genetyczne zarówno z cukrzycą typu 1 (T1DM), jak i T2DM. Pacjenci z LADA mają wyższy poziom hemoglobiny glikowanej (HbA 1c ) niż pacjenci z T2DM, niższy BMI i częstszą, wcześniejszą potrzebę leczenia insuliną niż pacjenci z T2DM [4] .

Główne formy cukrzycy.
T1DM stanowi około 10% przypadków. Cukrzyca wtórna i cukrzyca wieku dojrzałego u młodych stanowią mniej niż 1% przypadków. Cukrzyca ciążowa (GDM) to dowolny stopień nietolerancji glukozy, rozpoznany po raz pierwszy podczas ciąży. GDM zwykle ustępuje po porodzie, ale w 5–10% przypadków przekształca się w trwałą cukrzycę.

Nieprawidłowa tolerancja glukozy (IGT) i upośledzona glikemia na czczo odnoszą się do osób, których poziom glukozy jest pośredni między wartościami prawidłowymi a wartościami konwencjonalnymi dla cukrzycy ( Tabela 2 ). Łącznie mówi się, że te osoby mają „stan przedcukrzycowy”. Zespół metaboliczny (insulinooporność, otyłość górnej części ciała, nadciśnienie, hipertriglicerydemia, niski poziom cholesterolu HDL) identyfikuje osoby z wysokim ryzykiem nietolerancji glukozy i cukrzycy [5] .

Kryteria diagnostyczne stanu przedcukrzycowego i cukrzycy (stężenie glukozy w osoczu).
Diagnoza wymaga pobrania próbki krwi po całonocnym (12-14-godzinnym) poszczeniu i/lub połknięcia standardowego (75 g) doustnego testu tolerancji glukozy z obciążeniem glukozą. Poziomy peptydu/insuliny C w osoczu i wykrywanie autoprzeciwciał związanych z cukrzycą są niezbędne do identyfikacji określonych postaci cukrzycy. HbA 1c stosuje się zarówno w diagnostyce, jak iw trakcie terapii.

Pandemia cukrzycy
Cukrzyca dotyka ludzi w najbardziej produktywnym wieku, spowalnia wzrost gospodarczy, zmniejsza średnią długość życia osób starszych, powoduje wzrost wydatków na opiekę zdrowotną. Cukrzyca jest jedną z 10 głównych przyczyn zgonów i (wraz z głównymi chorobami niezakaźnymi – chorobami układu krążenia, raka, układu oddechowego) odpowiada za ponad 80% przedwczesnych zgonów z powodu NCD. Po wprowadzeniu insuliny osoby z cukrzycą insulinozależne zaczęły cieszyć się dłuższym życiem, ale pojawiły się odległe powikłania i T1DM stała się chorobą przewlekłą [5] .

Obecna częstość występowania i perspektywy
W krajach rozwiniętych 87–91% osób z cukrzycą ma T2DM, 7–12% T1DM, 1–3% inne typy cukrzycy [2,5] . Jak pokazano w Tabeli 3 , w grupie wiekowej 20-79 lat (rok 2017) na całym świecie chorowało na cukrzycę 425 mln. Oczekuje się, że do 2045 r. liczba ta wzrośnie do 629 milionów [6] . Prawie połowa osób żyjących z cukrzycą (49,7%) jest niezdiagnozowana, a z IGT było 352 mln osób, czyli 7,3% dorosłych w wieku 20–79 lat. Przewiduje się, że do 2045 r. w tej samej grupie wiekowej liczba osób z IGT wyniesie 532 mln (8,3% dorosłych). W 2017 r. na 21,3 mln żywych urodzeń wystąpiła pewna forma hiperglikemii w ciąży. Na całym świecie, w przedziale wiekowym 20-99 lat, około 5 milionów zgonów rocznie jest przypisywanych cukrzycy. W Europie (Tabela 4 ) całkowita częstość występowania cukrzycy waha się od 2,9% w Irlandii do około 10% w Portugalii oraz Bośni i Hercegowinie [2] .

Dorośli z cukrzycą w dziesięciu krajach europejskich (2017).
Cukrzyca częściej występuje w środowisku miejskim niż wiejskim (10,2 w porównaniu z 6,9%) [2], a urbanizacja postępuje, szczególnie w Azji i Afryce. Chiński obszar Delty Rzeki Perłowej był świadkiem najszybszej ekspansji urbanistycznej w historii ludzkości: region rolniczy przekształcił się w największe na świecie miasto liczące ponad 40 milionów mieszkańców. We Włoszech jest ponad 3 miliony osób z T2DM i 1 milion osób z nierozpoznaną hiperglikemią (ISTAT, 2013). W Finlandii częstość występowania T1DM jest obecnie pięciokrotnie wyższa niż 60 lat temu, a dzieci chorujące na cukrzycę mają niższe ryzyko genetyczne niż wcześniej [7] . Australia wraz ze Skandynawią i Sardynią należy do krajów o wysokiej zachorowalności na T1DM [8] .

Genetyka cukrzycy
T1DM i T2DM to choroby wielogenowe, czyli wiele genów przyczynia się do ich rozwoju [11,12] . Rzadkie postacie cukrzycy (około 1% przypadków) to zaburzenia jednogenowe prowadzące do defektów komórek beta lub innych [13] .

Predyspozycje genetyczne do cukrzycy typu 1
Genetyczna podstawa T1DM jest dobrze ugruntowana, a ponad 60 zidentyfikowanych genów wyjaśnia około 80% jej odziedziczalności [14,15] .

W układzie ludzkiego antygenu leukocytowego (HLA) podstawową determinantą ryzyka choroby jest gen DQB1 , który koduje łańcuch beta cząsteczki DQ klasy II odpowiedzialnej za prezentację antygenu. Jego allele w połączeniu z sąsiednimi wariantami genów DQA1 i DRB1 tworzą haplotypy DR-DQ, które można podzielić na grupy ryzyka, neutralne i ochronne ( Tabela 5 ). Heterozygotyczna połączenie dwóch haplotypów podatności DRB1 * 03-DQA1 * 0501-DQB1 * 0201 / DRB1 * 0401-DQA1 * 0301-DQB1 *03 (DR3-DQ2/DR4-DQ8 pod względem swoistości serologicznej) reprezentuje najwyższe ryzyko choroby i wiąże się z około 50% odziedziczalności choroby u osób rasy białej [14,16] . Haplotyp DR15-DQ6 ma działanie ochronne. Różne grupy etniczne mogą mieć różne stowarzyszenia HLA [11] . Haplotypy HLA klasy II są również powiązane z wzorcami autoprzeciwciał specyficznych dla komórek beta: GADA są częstsze u pacjentów z haplotypem HLA DR3-DQ2, podczas gdy autoprzeciwciała insuliny i IA-2 są związane z DR4-DQ8. Odziedziczalność spada wraz z wiekiem w momencie rozpoznania [17] .

Cukrzyca typu 1: związek z powszechnymi haplotypami ludzkiego antygenu leukocytów klasy II.
Poza regionem HLA inne predysponujące warianty genów zostały zidentyfikowane w badaniach asocjacji całego genomu (GWAS) (np. INS, PTPN22, IL27, IFIH1 – Tabela 6 ). Geny te są często zaangażowane w funkcje immunologiczne i – być może – w szlaki patogenne, np. ekspresję insuliny w grasicy, regulację aktywacji limfocytów T, wrodzoną odporność na wirusy [28] . Tak więc ryzyko T1DM można lepiej przewidzieć, stosując punktację genetyczną, która łączy pomiary loci HLA i non-HLA [16] .

Główne geny antygenów leukocytów innych niż ludzkie predysponujące do cukrzycy typu 1.
Predyspozycje genetyczne do cukrzycy typu 2
Posiadanie rodzica z cukrzycą zwiększa ryzyko zachorowania na cukrzycę o 30–40% [12] . Badania GWAS implikowały ponad 200 regionów genomowych w predyspozycje do T2DM (tj. istnieją wspólne allele o niewielkim skumulowanym wpływie na ryzyko) [29] . W T2DM czynniki genetyczne i środowiskowe regulują wzajemne oddziaływanie między wrażliwością na insulinę, regulacją apetytu, magazynowaniem tkanki tłuszczowej i niewydolnością komórek beta [30] . Geny działają regulując różne aspekty. Na przykład insulinopośredni wychwyt glukozy w mięśniu szkieletowym (np. gen TBC1D4 ), zdolność do generowania nowych adipocytów i regulacja ekspresji genów w tych komórkach (np. PPARG , KLF14 , IRS1genów), lipoliza za pośrednictwem lipoprotein (LPL) [31] , wydzielanie insuliny przez dysfunkcję komórek beta lub przez upośledzony rozwój komórek beta (np. KCNJ11, ABCC8). W tabeli 7 wymieniono kilka zaangażowanych genów, z których niektóre odgrywają również kluczową rolę w odporności. Tak więc osoby noszące warianty genów predysponujące cukrzycę mogą również mieć wadliwą obronę immunologiczną. Podobnie jak w przypadku T1DM, punktacja genetyczna łącząca pomiary wielu loci byłaby pomocna w ocenie ryzyka genetycznego T2DM.

Główne geny kodujące białka i warianty intronowe/międzygenowe związane z cukrzycą typu 2.
Zaburzenia układu immunologicznego w cukrzycy
Hiperglikemia jest powiązana zarówno z przewlekłymi procesami zapalnymi, jak i podatnością na infekcje związaną z cukrzycą. Osoby z cukrzycą są bardziej podatne niż osoby bez cukrzycy na choroby przyzębia [41] , gruźlicę (TB) [42] , infekcję płuc Legionella pneumoniae [43] , „mukormykozę” wywołaną przez rodzinę grzybów Mucoraceae [44] . Defekty wrodzonej odpowiedzi wiążą się z dysfunkcją granulocytów, monocytów/makrofagów, komórek dendrytycznych, komórek NK, komórek B, komórek T i sygnalizacji cytokin.

Przykłady defektów immunologicznych związanych z DM podsumowano w Tabeli 8 . Hiperglikemia wpływa na odporność wrodzoną poprzez hamowanie wytwarzania interferonu typu I i IL22 [51,52] . Interferon typu I ma wiele efektów, w tym działanie przeciwwirusowe [66] , podczas gdy IL22 zmniejsza przewlekły stan zapalny i wywołuje odporność przeciwdrobnoustrojową, chroni barierę śluzówkową jelit i poprawia wrażliwość na insulinę [53] . Hiperglikemia obniża również ekspresję katelicydyn w makrofagach (co implikuje osłabienie działania przeciwdrobnoustrojowego [54] , zmniejsza chemotaksję, osłabia aktywność bakteriobójczą i degranulację neutrofili w odpowiedzi na bakteryjny lipopolisacharyd (LPS) [57]. Wysoki poziom glukozy powoduje nieenzymatyczną glikację wielu białek, w tym białek układu dopełniacza zaangażowanego w opsonizację patogenów [49] . Glikacja hamuje aktywację dopełniacza za pośrednictwem szlaku lektynowego wiążącego mannan oraz funkcje inhibitora CD59 kompleksu atakującego błony [50] . Słaba kontrola glikemii wpływa również na produkcję zredukowanego glutationu. Brak zredukowanego glutationu zmniejsza produkcję IL2 i IFN-γ przez komórki jednojądrzaste przy zmniejszonym zabijaniu bakterii wewnątrzkomórkowych [55] . Glikacja białek może sprzyjać wzrostowi bakterii poprzez promowanie dostępności mikroelementów, takich jak żelazo [56]. Długotrwałe zmiany homeostazy glukozy wiążą się również z powstawaniem produktów końcowych zaawansowanej glikacji (AGE), które wiążą białka, w tym albuminę. Albumina AGE działa na neutrofile i makrofagi, utrudniając migrację przez śródbłonek [47] i zmieniając ekspresję genów [48] .

Wady immunologiczne w cukrzycy (przykłady).
Neutrofile osób z cukrzycą wykazują podwyższoną ekspresję deiminazy peptydyloargininowej 4, enzymu cytrulinowego zaangażowanego w uwalnianie genomu komórki jako zewnątrzkomórkowych pułapek neutrofili. Niezrównoważona NEToza sprzyja zapaleniu i ma negatywny wpływ na obronę immunologiczną i gojenie się ran [45] . W cukrzycy obserwuje się zmniejszoną wrodzoną aktywację komórek: jednojądrzaste komórki krwi obwodowej wykazują upośledzoną produkcję IL1β, kluczowego mediatora w zapaleniu [46,67] . W T1DM wykryto podwyższone poziomy IL15 i jej rozpuszczalnego receptora (sIL15Rα) w surowicy. Podobnie jak w innych stanach autoimmunologicznych, zaburzona ekspresja sygnalizacji IL15 może odgrywać rolę patogenną [60]. IL15 jest cząsteczką powiązaną z błoną, która promuje aktywację komórek pamięci T-efektorowych NK i CD8. Ekspresja IL15/IL15Ra występuje w infekcji wirusowej (np. wysepkach zakażonych enterowirusem). W T1DM [63] i GDM [64]może wystąpić zmniejszona liczba krążących komórek NK i zmieniona sygnalizacja cytokin. W trzewnej tkance tłuszczowej konwencjonalne komórki dendrytyczne (cDC) nabywają fenotyp tolerogenny poprzez regulację w górę szlaków zaangażowanych w różnicowanie adipocytów. Chociaż aktywacja szlaku Wnt/β-katenina w DC cDC1 indukuje wytwarzanie IL10 (mediatora przeciwzapalnego), regulacja w górę szlaku PPARγ w DC cDC2 bezpośrednio hamuje ich aktywację. W połączeniu te efekty promują środowisko przeciwzapalne, które ogranicza przewlekły stan zapalny i insulinooporność. Jednak przy długotrwałym nadmiernym odżywianiu, zmiany w biologii adipocytów ograniczają aktywację β-kateniny i PPARγ, przyczyniając się do trwałego zapalenia ( tabele 8 i 9 ) [59]

Częste zdarzenia zakaźne u osób z cukrzycą.
Opisano również zmiany w cząsteczkach kostymulujących. Wiązanie CD40L na powierzchni limfocytów T z CD40 na powierzchni komórek prezentujących antygen (komórki dendrytyczne, makrofagi, limfocyty B, inne) aktywuje odpowiedzi immunologiczne. Poziomy sCD40L w osoczu są podwyższone u pacjentów z hiperglikemią T2DM [70] . Wiązanie sCD40L z CD40 indukuje produkcję cytokin prozapalnych, utrwalając w ten sposób stan zapalny, zaburzając produkcję insuliny i zmniejszając odpowiedź swoistą dla antygenu [71] .

W T1DM w uszkodzeniu komórek beta pośredniczą połączone działania limfocytów T CD4+ i CD8+ specyficznych dla autoantygenów wysp trzustkowych. Dysfunkcje limfocytów T [zwłaszcza limfocyty T regulatorowe FOXP3+ (Tregs)] zostały zgłoszone w chorobie [61] . Ponadto limfocyty T reagujące na autoantygeny komórek beta mają zwiększony składnik wytwarzający czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów i makrofagów (GM-CSF) (limfocyty T GM-CSF+, IFNγ−, IL17A−, IL21−, IL22− CD4) [62 ] . Przypadki T2DM związane z gruźlicą płuc charakteryzują limfocyty T CD8 wykazujące zmniejszoną ekspresję markerów cytotoksycznych (perforyna, granzym B, CD107a) i prawdopodobnie zmniejszoną aktywność przeciwdrobnoustrojową [65].. Limfocyty B są również ważne: u pacjentów z T2DM, ponieważ promują stan zapalny poprzez regulację funkcji limfocytów T i profil cytokin zapalnych [72] . W przypadku T1DM terapia anty-CD20 opóźnia – ale nie zapobiega – początek choroby, a limfocyty B prezentują autoantygeny limfocytom T [73] . Liczba komórek B infiltrujących trzustkę koreluje z utratą komórek β [74] . Zgłaszane defekty odporności mogą być wtórne do funkcji alleli predysponujących cukrzycę, jak wykazano w przypadku T1DM [75] i/lub zmian metabolicznych w komórkach limfoidalnych [76] .

Powszechne infekcje i oporność na leki przeciwdrobnoustrojowe
Ze względu na upośledzoną odporność i powikłania chorobowe, osoby z cukrzycą są podatne na nowe infekcje i nawroty [infekcje dróg moczowych (ZUM), zapalenie przyzębia, zapalenie płuc, skóry i tkanek miękkich (w tym stopy cukrzycowej), zapalenie kości i szpiku, zapalenie otrzewnej]. Niezbyt częste infekcje zagrażające życiu występują częściej u osób z cukrzycą niż u osób bez cukrzycy (martwicze zakażenie tkanek miękkich, odmiedniczkowe zapalenie nerek, rozedmowe zapalenie pęcherzyka żółciowego, złośliwe zapalenie ucha, zakażenie okołooperacyjne). Dwa ostatnie rozdziały [68, 77] i przegląd [78] dotyczą zwiększonej podatności osób z cukrzycą na infekcje, w tym prątki gruźlicy [79, 80]. Warto zauważyć, że właściwości przeciwdrobnoustrojowe metforminy mogą wzmocnić leczenie przeciwinfekcyjne u osób z cukrzycą, a sama metformina wpływa na skład mikrobiomu jelitowego [81] .

Częste infekcje u osób z cukrzycą podsumowano w Tabeli 9 . Cukrzyca i HbA 1c ponad 6,5% wiążą się z ryzykiem pozaszpitalnego i szpitalnego zakażenia krwi oraz posocznicy [82,83] . Po wyzdrowieniu z sepsy utrzymują się zmiany wrodzonej i adaptacyjnej odpowiedzi immunologicznej, powodując dysfunkcję immunologiczną, przewlekłe zapalenie i utrzymywanie się drobnoustrojów, co niesie ze sobą zwiększone ryzyko infekcji posepsowych [84] . W błędnym kole infekcja może pogorszyć kontrolę glikemii i odwrotnie. Glikacja FimH ( adhezyna Escherichia coli w komórkach nabłonka dróg moczowych) zwiększa podatność na infekcje [85]. Podobnie ekspresja międzykomórkowej cząsteczki adhezyjnej-1 (ICAM-1) w komórkach pochwy jest podwyższona przez wysoki poziom glukozy, co sprzyja adhezji Candida spp. [86] . U osób z cukrzycą z infekcją dróg moczowych (ZUM) podwyższone poziomy HbA 1c stanowią czynnik ryzyka bakteriemii i sepsy [87] . W trakcie epidemii dengi osoby z cukrzycą są narażone na gorączkę krwotoczną [88] .

Organizmy lekooporne a cukrzyca
Ponieważ osoby chore na cukrzycę są bardziej narażone na działanie środków przeciwdrobnoustrojowych niż osoby bez cukrzycy, lekooporność jest w tej grupie szczególnie powszechna. Tabela 10 przedstawia częstość występowania powszechnych fenotypów lekooporności w izolatach bakteryjnych od pacjentów z rozpoznaniem zakażenia na całym świecie (dane z 1-dniowego badania przeprowadzonego w 2015 r. w 53 krajach) [69] w porównaniu z danymi obserwowanymi u osób z cukrzycą w naszym własnym szpitalu w 2017 roku (Varese, Włochy). Częstość występowania oporności na powszechnie stosowane środki przeciwbakteryjne jest zwiększona w porównaniu z pacjentami bez cukrzycy. Występowania opornego na metycylinę Staphylococcus aureus był wysoki i porównywalny z obu grup, co potwierdza bardzo podwyższona częstość opornym na metycylinę S. aureusszczepy we Włoszech [89] . W przeciwieństwie do tego, częstość występowania powszechnych fenotypów oporności (enterokoki oporne na wankomycynę, enterobakterie wytwarzające β-laktamazy o rozszerzonym spektrum działania, enterobakterie oporne na karbapenemy i niefermentujące pałeczki Gram-ujemne) były bardziej wyraźne u osób z cukrzycą w porównaniu z pacjentami bez cukrzycy. Dlatego wczesna diagnoza i natychmiastowe leczenie infekcji mają kluczowe znaczenie dla osób z cukrzycą, w tym w razie potrzeby chirurgiczne oczyszczenie. W porównaniu z osobami bez cukrzycy, cukrzyca implikuje większe ryzyko niepowodzenia terapii Helicobacter pylori , co sugeruje potrzebę specyficznych schematów jej eradykacji [90] .

Częstość występowania izolatów lekoopornych u dorosłych pacjentów hospitalizowanych z rozpoznaniem zakażenia bakteryjnego na całym świecie i w Europie (badanie jednodniowe, rok 2015) w porównaniu z dorosłymi pacjentami hospitalizowanymi bez cukrzycy i cukrzycy w jednym szpitalu (Varese, Włochy, rok 2017).
Grzybicze infekcje narządów płciowych
Osoby z cukrzycą są bardziej narażone na rozpoznanie infekcji układu moczowo-płciowego, zwłaszcza osoby w młodszym wieku, z wywiadem przebytych infekcji narządów płciowych oraz ze źle kontrolowaną glikemią [91] . Candida spp. stanowią najczęstszy izolat [92]. Najnowszym dodatkiem do opcji terapeutycznych w leczeniu T2DM są inhibitory kotransportera glukozowo-sodowego 2 (SGLT2) (trzech członków tej klasy – kanagliflozyna, dapagliflozyna i empagliflozyna – obecnie sprzedawane w krajach zachodnich). Inhibitory SGLT2 zmniejszają hiperglikemię poprzez zwiększenie wydalania glukozy z moczem. Leki te wykazały znaczną korzyść kliniczną w zakresie utraty masy ciała, niskiego ryzyka hipoglikemii, obniżenia ciśnienia krwi, zmniejszenia częstości występowania incydentów sercowo-naczyniowych i nerkowych u pacjentów wysokiego ryzyka, co prowadzi do ich rosnącej popularności w przypadku T2DM. Jednak wspólne dla wszystkich inhibitorów SGLT2 jest to, że przewlekłe stosowanie wiąże się ze zdecydowanym wzrostem zakażeń narządów płciowych (do 8–10% leczonych pacjentów), o następującej charakterystyce: nasilenie łagodne do umiarkowanego, częstość występowania zależna od dawki leku,[93] . Infekcje dróg moczowych wykazują ten sam wzorzec, chociaż z mniejszą częstością (+15% w porównaniu z lekami placebo lub innymi niż SGLT2) niż infekcje narządów płciowych (+180%).

Pasożyty i cukrzyca
Opisy przypadków sugerują, że cukrzyca może wpływać na fenotyp choroby skóry, przy czym u pacjentów z cukrzycą występują niezwykle wegetatywne zmiany Leishmania major [94], a szczególnie ciężkie skórne zmiany Leishmania infantum u Francuzów i Włochów z cukrzycą w porównaniu z pacjentami bez cukrzycy [95] . W badaniu z Indonezji częstość występowania infekcji przenoszonymi przez glebę pasożytami (glistą, włosogłówką, tęgoryjcem, węgorzami) była odwrotnie proporcjonalna do insulinooporności [96] . Epidemiologia wskazuje na odwrotną zależność między zmniejszającą się częstością zakażeń helmintami a rosnącą częstością chorób metabolicznych (hipoteza higieniczna) [97]. Jednym ze sposobów, w jaki infekcje robakami mogą modulować oporność na insulinę i związany z nią stan zapalny, jest wywoływanie przewlekłej immunosupresji niskiego stopnia, spowodowanej zarówno Th2, jak i regulatorowymi limfocytami T, które mogą gasić stan zapalny i promować wrażliwość na insulinę [98] . Wydaje się, że schistosomatoza chroni przed cukrzycą [78] .

Półpasiec i cukrzyca
Duże badania wskazują, że pacjenci z T1DM i T2DM są zagrożeni półpaścem [99–101] . Neuralgia popółpaścowa jest cięższa i trwalsza u osób z cukrzycą [102], a powikłania naczyniowe wiążą się z dodatkowym ryzykiem [101] . Istotnie, statyny zwiększają ryzyko półpaśca (HZ) [103] .

Powikłania cukrzycy sprzyjają zakażeniu
Powikłania cukrzycy wiążą się z dodatkowym ryzykiem infekcji: patologia naczyniowa i zmniejszona perfuzja, neuropatia czuciowa i neuropatia autonomiczna, która implikuje zmniejszoną wrażliwość na bolesne bodźce i powtarzające się urazy, zmniejszenie pocenia się, zatrzymanie moczu, zmiany ruchliwości i wchłaniania żołądkowo-jelitowego. Inne stany związane z cukrzycą obejmują zwiększoną masę ciała, odwodnienie i powierzchowne infekcje skóry (szczególnie fałdów ciała), infekcje owrzodzeń stóp [104] . Zastrzyki z insuliny, nawet sporadycznie, mogą pomóc w infekcji podskórnej. Ponadto osoby z cukrzycą są narażone na ryzyko infekcji związane z procedurami półinwazyjnymi lub inwazyjnymi (np. ogólna pomoc szpitalna, dializy, operacje).

Cukrzyca i czynniki środowiskowe
Cukrzyca typu 1 a środowisko
Potencjalne wyzwalacze autoimmunizacji wysp obejmują dietę, toksyny, infekcje, które dotykają dzieci ( w macicy , okołoporodowo, w dzieciństwie). Porównania między genetycznie spokrewnionymi populacjami Finlandii i sąsiedniej Karelskiej Republiki Rosji wskazują, że T1DM występuje sześć razy częściej w Finlandii i że inne choroby o podłożu immunologicznym (choroba trzewna, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, alergia) mają podobny trend [105] . Wspierając wpływ środowiska lub stylu życia na ryzyko, migranci mają skłonność do tego samego ryzyka zachorowania na T1DM, co populacja w nowym miejscu zamieszkania [106, 107] . U afrykańskich migrantów do Francji T1DM rozwija się wcześniej w porównaniu z osobami przebywającymi w ich kraju urodzenia [108]. Tak więc czynniki środowiskowe odgrywają kluczową rolę w T1DM.

Cukrzyca typu 1 i infekcja
Od dawna sugerowano, że wirusy są wyzwalaczami środowiskowymi. Metaanaliza wykazała istotny związek między wykrywaniem enterowirusa we krwi a T1DM w momencie wystąpienia klinicznego [109] . Odkrycie to zostało potwierdzone w wielu badaniach zarówno na początku, jak iw późniejszych fazach [110–115] . Badanie MIDIA sugerowało, że u dzieci predysponowanych genetycznie infekcja enterowirusem może poprzedzać autoimmunizację wysepek [116] . Serologia wirusów wykazała, że ​​zakażenie wirusem Coxsackie B1 jest związane z autoimmunizacją wysepek i progresją do klinicznej cukrzycy [117, 118] . Zakażenie enterowirusem w czasie ciąży może odgrywać rolę patogenną [119,120]. Na poparcie tych badań asocjacyjnych, białko kapsydu enterowirusa VP1 zostało znalezione w wyspach pacjentów z T1DM zarówno blisko czasu zachorowania, jak i kilka lat po zachorowaniu, co wskazuje, że enterowirusy wywołują trwałe zakażenie w komórkach beta [121-123] . Wirus nie wywołuje efektu litycznego w komórkach wysp trzustkowych, raczej T1DM występuje w obecności uporczywej infekcji niskiego stopnia wywołującej odpowiedź zapalną, uszkodzenie komórek beta i uwalnianie autoantygenu [124] . Obserwacja, że ​​dzieci z T1DM wykazują niepełną odpowiedź przeciwciał na enterowirusy [125]potwierdza hipotezę o wadliwej odporności przeciwwirusowej prowadzącej do przewlekłej infekcji, a następnie do autoimmunizacji endokrynnej. Molekularne i immunologiczne metody wykrywania niewielkich ilości zmutowanych typów enterowirusów pomogą w zdefiniowaniu wirusów związanych z cukrzycą [126,127] . Jako pośredni dowód na infekcję enterowirusem, w T1DM znaleziono sygnatury wirusowe, takie jak interferon i nadekspresja głównego układu zgodności tkankowej klasy I (MHC-I) [128] .

W badaniu TEDDY infekcje układu oddechowego u dzieci są czasowo związane z inicjacją autoimmunizacji wysepek [129] . Podobnie wykrycie enterowirusów w kale poprzedza autoimmunizację wysp [130] . Inne doniesienia dokumentują częstą ekspozycję na czynniki zakaźne w punktach czasowych zbliżonych do klinicznego początku T1DM [131] . Później postępująca utrata komórek beta może być wtórna do aktywacji mechanizmów autoreaktywnych [124] . Wśród mechanizmów prowadzących do wywołanej przez wirusy autoimmunizacji i śmierci komórek beta, mimikra molekularna odzwierciedla możliwą reaktywność krzyżową między składnikami wirusa a białkami wysepek [124] . Dodatkowe mechanizmy obejmują rozprzestrzenianie się epitopów, aktywację przez obserwatora, uszkodzenie przez obserwatora.

Wykazano, że rzadkie warianty IFIH1, genu zaangażowanego w odpowiedzi przeciwwirusowe, chronią przed lub predysponują do T1DM, [132] , potwierdzając w ten sposób możliwą rolę wirusów w inicjowaniu procesu diabetogennego [133,134] . Jeśli enterowirusy są patogennymi czynnikami przyczyniającymi się do T1DM, ogromne znaczenie będą miały wysiłki na rzecz opracowania skutecznych leków przeciwwirusowych i szczepionki enterowirusowej [135–137] .

Dodatkowe czynniki, które mogą mieć wpływ na powstanie T1DM obejmują karmienie piersią [138] , narażenie na mleko krowie [139] , narażenie na Mycobacterium avium-paratubercolosis w mleku krowim [140] , czas wprowadzenia zbóż [141] lub jaj [142] , toksyczne chemikalia, takie jak azotany i pochodne [143] , przyjmowanie witaminy D podczas ciąży i później [115,144] . Ostatnio opublikowano wątłe dowody na możliwą przyczynową rolę wirusów grypy [145] .

Piorunująca cukrzyca
Piorunujący T1DM (FDM) został po raz pierwszy zgłoszony przez Imagawę [146] . FDM definiuje się jako wyjątkowo nagły początek; bardzo krótki czas trwania objawów hiperglikemii (mniej niż 1 tydzień); kwasica ketonowa w momencie rozpoznania; ujemność autoprzeciwciał związanych z wysepkami; prawie brak peptydu C; podwyższony poziom enzymów trzustkowych; wysoki stosunek albuminy glikowanej do hemoglobiny glikowanej (wskazujący, że hiperglikemia była krótkotrwała) [147] . Cechy te można znaleźć w około 20% nowych przypadkach w Japonii. Objawy grypopodobne są częste przed zachorowaniem [148] . FDM może być związany z ciążą [149] , prowadzi do wczesnego uszkodzenia drobnych naczyń krwionośnych, wiąże się z HLA DRB 1 * 04 05DQB1 * 04: 01 [147]oraz autoprzeciwciała przeciwko C300 (rodzina białek ulegająca ekspresji w komórkach dendrytycznych [150] . FDM odnotowano w Korei, Chinach, innych obszarach Azji i – sporadycznie – u osób rasy białej [151] . Warto zauważyć, że miana przeciwciał IgA enterowirusa były podwyższone w pacjenci z nowo rozpoznaną FDM w porównaniu z tymi, z nowo rozpoznaną autoimmunologicznej cukrzycy typu 1 [151] . antygeny enterowirus wykrywa się wysepek i tkanki zewnątrzwydzielniczej wraz z nadregulacji MDA5, RIG-i, TLR3 i TLR4 [148], jak np. z punktu FDM do krótkiego procesu patogennego pochodzenia zakaźnego, prowadzącego do szybkiego zniszczenia komórek beta.

Enterowirusy w wodach
Zagrożenia dla zdrowia związane z wodami zanieczyszczonymi ściekami stanowią problem zdrowia publicznego. Systemy monitorowania wody opierają się głównie na zliczaniu wskaźników bakteryjnych. Jednak ludzkie wirusy jelitowe – ze względu na ich odporność i trwałość w środowisku – mogą stanowić bardziej znaczące wskaźniki. W wodach hawajskich 11/20 miejsc dało wynik pozytywny na obecność enterowirusów, co wskazuje na zanieczyszczenie kałem. Ponadto skorupiaki z sześciu z dziewięciu miejsc uzyskały wynik pozytywny na enterowirusy różnych gatunków [152] . W kontekście nadzoru nad wirusem polio, wody zbadane pod kątem enterowirusów polio i nonpolio w Helsinkach (Finlandia) i Islamabadzie (Pakistan) zawierały wiele enterowirusów nonpolio, głównie z gatunku B (wirusy Coxsackie i wybrane echowirusy) [153]. Porównywalne wyniki uzyskano w Varese we Włoszech: w ściekach i ściekach wykryto różne typy enterowirusów nonpolio, należące głównie do gatunków B i grupy Echowirusów (obserwacje niepublikowane). Co ważne, enterowirusów nie znaleziono w wodach pitnych. Natomiast w Egipcie enterowirusy nonpolio wykryto w 100% ściekach i ściekach, a także w jednej trzeciej próbek wody pitnej [154] . Zaproponowano również, że enterowirusy mogą utrzymywać się w wolno żyjących amebach w wodach środowiskowych [155] . Tak więc wody mogą stanowić powszechny nośnik przenoszenia tych czynników i mogą przyczyniać się do rozprzestrzeniania się cukrzycy.

Hipoteza higieny w cukrzycy typu 1
W ciągu ostatniego stulecia poprawa warunków higienicznych doprowadziła do zmniejszenia krążenia i narażenia na czynniki biologiczne (patogeny, komensale, pasożyty). Mogło to skutkować obniżoną odpornością przeciwdrobnoustrojową z konsekwencjami prawdopodobnie istotnymi dla osób w młodym i starszym wieku [97,156] . Ponadto szczepionki mogą ograniczyć choroby zakaźne. Zdarzenia te korelują ze zwiększoną częstością chorób autoimmunologicznych i rosnącą częstością występowania powszechnych infekcji w starszym wieku [156,157] . Brak pasożytów jelitowych wydaje się szczególnie powiązany z chorobami autoimmunologicznymi [78,158], a immunomodulacja wywołana przez robaki pasożytnicze może dobrze zapobiegać cukrzycy i poprawiać wrażliwość na insulinę [159, 160] .

Cukrzyca typu 2 a środowisko
Epidemiologicznie, wysoki poziom możliwości chodzenia i terenów zielonych wiąże się z niższym ryzykiem T2DM, podczas gdy zwiększony poziom zanieczyszczenia powietrza i hałasu wiąże się z większym ryzykiem [161] . Dlatego ważnym czynnikiem ryzyka jest sama urbanizacja, która wiąże się ze spożywaniem niezdrowej żywności, siedzącym trybem życia, niewielką ekspozycją na światło słoneczne. Randomizowane, kontrolowane badania w Finlandii, USA, Chinach i Indiach wykazały, że modyfikacja stylu życia za pomocą aktywności fizycznej [162] i zdrowej diety [163]może opóźnić lub zapobiec T2DM. Różnorodne czynniki środowiskowe mogą odgrywać rolę w T2M. Należą do nich: sposób porodu, waga po urodzeniu, czynność łożyska, żywienie matki, wzrost poporodowy, stosowanie antybiotyków, dieta z przetworzoną żywnością, spożycie kalorii, makro- i mikroelementy, witaminy, podstawowy metabolizm, ćwiczenia, dług senny, substancje zaburzające gospodarkę hormonalną, przewlekłe stany zapalne [164] . Aby zapobiec T2DM, WHO zaleca ograniczenie spożycia nasyconych kwasów tłuszczowych do mniej niż 10% całkowitego spożycia energii i osiągnięcie odpowiedniego spożycia błonnika pokarmowego (minimum 20 g dziennie). Zaleca się również ograniczenie spożycia cukrów wolnych do mniej niż 10% całkowitej aktywności fizycznej i 3–5 dni w tygodniu przez co najmniej 30–45 min [2] .

Mikrobiom jelitowy
Chociaż medycyna zajmuje się głównie bakteriami chorobotwórczymi, symbiotyczne oddziaływanie bakterii jelitowych z organizmem ludzkim kształtuje układ odpornościowy. Drobnoustroje jelitowe uczestniczą w rozpadzie polisacharydów, wchłanianiu składników odżywczych, przepuszczalności jelit, modyfikacji kwasów żółciowych, reakcjach zapalnych i mogą wytwarzać witaminy i składniki odżywcze. W dalszej florze jelitowej ponad 90% typów filogenetycznych należy do dwóch działów: Firmicutes (głównie Gram-dodatnie) i Bacteroidetes (Gram-ujemne, nie tworzące przetrwalników bakterie w kształcie pałeczek). Pozostałe typy są podzielone na osiem dywizji. Zmiany w Gammaproteobacteria (Gram-ujemne) i Verrucomicrobia (Gram-ujemne) oraz stosunki Firmicutes do Bacteroidetes (Gram-dodatnie) są związane z przyrostem masy ciała i opornością na insulinę, podczas gdy zmiany w bakteriach wytwarzających maślan (np.[165] . Uważa się, że maślan ma korzystny wpływ poprzez zwiększenie aktywności mitochondriów, aktywację jelitowej glukoneogenezy, zapobieganie endotoksemii metabolicznej [166] .

U pacjentów z T1DM lub innymi chorobami autoimmunologicznymi odnotowano zmniejszoną różnorodność mikroflory [167] . Dysbioza jest również związana z T2DM [168] . Niektóre grupy bakterii wydają się być powiązane ze stężeniem glukozy w osoczu, w tym stosunek Bacteroidetes do Firmicutes oraz stosunek Bacteroides-Prevotella do Clostridium coccides i Eubacterium rectale. Przypuszcza się, że mikrobiom wzbogacony w składnik Gram-ujemny (np. Proteobacteria) może uwalniać więcej LPS, tym samym stymulując receptory Toll-podobne, które wywołują stan prozapalny [169]. Większość z tych badań przeprowadzono na próbkach kału i nie są one reprezentatywne dla jelita cienkiego, które jest preferencyjnie połączone z trzustką. Podsumowując, wyniki wskazują, że nie ma dobrze zdefiniowanego taksonu bakteryjnego służącego jako ogólny marker cukrzycy lub takiego, który można nawet podejrzewać o przyczynowy wpływ na diabetogenezę. Zmiany w bakteriomach rzeczywiście mogą być skutkiem zwiększonej glikemii, jej wahań, zmian w diecie po postawieniu diagnozy, leków przeciwcukrzycowych.

Inne infekcje prawdopodobnie związane z cukrzycą
Wirus zapalenia wątroby typu C
W Stanach Zjednoczonych około 9,4% populacji ma cukrzycę, a 1,4% jest nosicielem wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV) [170] . Prawdopodobieństwo rozwoju T2DM jest prawie czterokrotnie większe u osób HCV-dodatnich niż u osób HCV-ujemnych [171] . Tak więc terapie anty-HCV mogą potencjalnie wpływać na znaczną część populacji nie tylko pod względem chorób wątroby, ale także cukrzycy [172] . W rzeczywistości kontrola glikemii może ulec poprawie u osób z cukrzycą leczonych lekami przeciwwirusowymi z powodu nosicielstwa HCV. Nie tylko HbA 1cpoziom się poprawia, ale zmniejsza się również zapotrzebowanie na insulinę. Przyszłe badania określą czas trwania poprawy metabolicznej u pacjentów z cukrzycą leczonych lekami przeciwwirusowymi oraz wpływ tego leczenia na powikłania [173] . In vitro HCV może infekować komórki wysp trzustkowych. Zainfekowane wysepki mają zmienioną ekspresję cytokin, co może przyczynić się do niedoboru insuliny [174] .

Agregaty białek prionopodobnych w cukrzycy
Priony są czynnikami zakaźnymi pozbawionymi kwasów nukleinowych, które powodują postępujące choroby neurodegeneracyjne o długim czasie inkubacji (zwykle lat). Choroba prionowa może być inicjowana przez zdarzenie spontaniczne, przenoszone przez dziedziczenie genetyczne, przez płyny ustrojowe i/lub wydaliny, kontakt ze skażonym środowiskiem lub żywnością, interwencję medyczną [175] . Choroby prionowe charakteryzują się gromadzeniem amyloidu w tkankach i są klasyfikowane jako zaburzenia fałdowania białek (PMD).

Koty są jednym z nielicznych gatunków, u których rozwija się postać cukrzycy analogiczna do T2DM. Charakterystycznym odkryciem u kotów z T2DM jest odkładanie się w wysepkach amyloidu pochodzącego z hormonu komórek beta amyliny (polipeptyd amyloidu wyspowego, IAPP). Udokumentowano zwiększone stężenie IAPP w komórkach wysp trzustkowych i osoczu kotów z cukrzycą, co potwierdza patogenną rolę polipeptydu [176] .

Podobnie jak u kotów, akumulacja w wysepkach agregatów IAPP jest częstym zjawiskiem u osób z cukrzycą. Agregaty IAPP promują nieprawidłowe fałdowanie endogennego IAPP w hodowanych wysepkach, a inokulacja agregatami IAPP myszom transgenicznym wyrażającym ludzki IAPP przyspiesza odkładanie się amyloidu w wysepkach. Zjawisku towarzyszy hiperglikemia i redukcja masy komórek beta. Tak więc – jeśli rzeczywiście PMD – T2DM może być przenoszona przez mechanizmy właściwe dla rozprzestrzeniania się prionów w chorobach neurologicznych [177] .

U gryzoni zakażonych prionami trzęsawki zgłaszano dysfunkcję komórek beta i nieprawidłowe stężenia glukozy we krwi [178]. Komórkowe białko prionowe (PrPC) ulega ekspresji w komórkach beta i wydaje się przyczyniać do homeostazy glukozy. Na zapasy żelaza w trzustce wpływa ekspresja PrPC. Wyciszenie PrPC spowodowało znaczne zmniejszenie wewnątrzkomórkowego żelaza i zwiększenie ekspresji transportera glukozy GLUT2 i insuliny. Z drugiej strony przeładowanie żelazem skutkowało obniżeniem poziomu GLUT2 i insuliny w sposób zależny od PrPC. Nietolerancja glukozy rozwija się u przeładowanych żelazem PrP+/+, ale nie u myszy PrP−/−, co wskazuje, że modulacja wewnątrzkomórkowego żelaza za pośrednictwem PrPC wpływa zarówno na wydzielanie insuliny, jak i wrażliwość na insulinę narządów docelowych. Tak więc białko PrPC (i prawdopodobnie jego nieprawidłowe warianty) wydaje się odgrywać rolę w homeostazie glukozy [179]. Obecne badania badają mechanizm leżący u podstaw prionowej transmisji agregatów IAPP i jego możliwą rolę w T2DM [180] .

Szczepionki dla osób z cukrzycą
Jak wspomniano powyżej, cukrzyca zwiększa ryzyko zachorowalności i śmiertelności z powodu różnych stanów zakaźnych [181] . Choroba pneumokokowa (w tym pozaszpitalne zapalenie płuc i inwazyjna choroba pneumokokowa) stanowi obciążenie przez cały rok. Dlatego szczepienie przeciw pneumokokom chorych na cukrzycę należy rozpocząć o każdej porze roku [182,183] . Aktualne dowody wskazują, że szczepienie dorosłych/starszych osób z cukrzycą przeciwko grypie sezonowej jest skuteczne i bezpieczne [184]. Osoby z cukrzycą mają wyższy wskaźnik zapalenia wątroby typu B niż reszta populacji. Monitorowanie stężenia glukozy we krwi naraża na dodatkowe ryzyko. Osoby z przewlekłą chorobą, w tym cukrzycą, mają zwiększone prawdopodobieństwo braku odpowiedzi na szczepionkę przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu B (HBV) [185] . Osoby nieodpowiadające na cukrzycę powinny być leczone zwiększoną dawką szczepienia, podaniem śródskórnym, alternatywnymi drogami podania, równoczesnym podawaniem z innymi szczepionkami [185] . Obecnie CDC zaleca następujące szczepienia dla osób z cukrzycą ( www.immunize.org/catg.d/p4043.pdf): szczepionka przeciw grypie sezonowej: co roku; szczepionki przeciw pneumokokom (13-walentne i 23-walentne); seria szczepionek przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, szczepionka Tdap (tężcowi, błonicy i krztuścowi); Szczepionka Zoster po 50 roku życia. W razie potrzeby można podać inne szczepionki: WZW typu A, odrze, śwince, różyczce, ospie wietrznej, wirusom brodawczaka, hemofilii typu b, meningokokom typu ACWY i B. Nie należy lekceważyć, że stany zakaźne mogą utrudniać homeostazę glukozy i wymagają dokładnej kontroli metabolicznej.

Ostatnio wzrosło zainteresowanie starą szczepionką przeciw gruźlicy Bacillus calmette-Guerin (BCG) pod kątem możliwego zastosowania w T1DM. Badania kliniczne sprawdzają wartość BCG w profilaktyce i leczeniu dorosłych pacjentów. BCG indukuje odpowiedź gospodarza – napędzaną częściowo przez czynnik martwicy nowotworu – która ma na celu wywołanie selektywnej śmierci autoreaktywnych limfocytów T przy jednoczesnej ekspansji korzystnych Treg. Wstępne wyniki są obiecujące [186,187] . BCG należy również rozważyć w zapobieganiu gruźlicy w krajach o wysokiej zachorowalności zarówno na cukrzycę, jak i gruźlicę, takich jak Indie i Chiny [188-190] .

Wniosek
Dowody wskazują na dwukierunkowy związek cukrzycy z czynnikami zakaźnymi (wirusowymi, bakteryjnymi, grzybiczymi, pasożytniczymi, prionopodobnymi). Z jednej strony zmiany genetyczne i metaboliczne predysponują osoby chore na cukrzycę do zdarzeń zakaźnych o różnym nasileniu. Warto zauważyć, że przez całe życie zwiększona podatność osób chorych na cukrzycę na infekcje naraża je na znaczne spożycie środków przeciwdrobnoustrojowych, ułatwiając wybór szczepów lekoopornych. Z drugiej strony słabo zidentyfikowane czynniki biologiczne mogą uczestniczyć w procesach chorobotwórczych prowadzących do cukrzycy. Ponieważ predyspozycji genetycznych nie można zmienić, kluczowe będzie zidentyfikowanie czynników środowiskowych, które odgrywają rolę etiologiczną/wyzwalającą w cukrzycy. Zatem,

Jeśli badania będą nadal potwierdzać założenie, że infekcje odgrywają przyczynową rolę w cukrzycy, wówczas interwencje powinny być ukierunkowane na te ostatnie czynniki. Jednak nawet jeśli niektóre formy cukrzycy zostaną zaakceptowane jako zakaźne, NCD pozostaną z nami przez długi czas kształtując przyszłość zdrowia na świecie.

Wszelkie prawa zastrzeżone
Zakaz powielania, kopiowania całości lub fragmentów tekstu bez zgody
© 2011 BRM Med. Sp. z o.o.