Wirus HPV jest główną przyczyną raka szyjki macicy, raka odbytu i raka prącia, ale także raka gardła i krtani
Wirus brodawczaka ludzkiego HPV (ang. human papilloma virus), z grupy papillomawirusów, istnieje w naturze w ponad 100 podtypach. Część z nich może być przyczyną zmian o morfologii brodawek na skórze czy łagodnych guzów okolic genitalnych, odbytu, jak i wewnątrz odbytu w postaci kłykcin kończystych. Wpływ innych typów, bardziej agresywnych ma swój udział w rozwoju nowotworów złośliwych u kobiet i mężczyzn
Zakażenie wirusem HPV może powodować:
– raka szyjki macicy, pochwy i sromu u kobiet (98% przypadków);
– rak odbytu (szacuje się że w 90% jest wywoływany przez HPV);
– raka prącia u mężczyzn (40% przypadków);
– nowotwory krtani, tylnej części gardła, w tym podstawy języka i migdałków (gardła) u kobiet i mężczyzn. Wiązany jest ze szczepami HPV 16 i 51, czyli tymi samymi co mają związek z rakiem szyjki macicy, ze względu na fakt, iż występuje tam podobna śluzówka jak na szyjce macicy, podatna na zakażenia i podobne zmiany nowotworowe.
– inne nowotwory jamy ustnej, nosogardzieli, głowy i szyi (kilkanaście procent jest wywoływana przez HPV).
– istnieje także związek pomiędzy infekcją wirusem HPV a występowaniem niektórych nowotworów płuc u niepalaczy (ryzyko wzrasta o 100% w przypadku obecności HPV) oraz prawdopodobnie polipów jelita grubego prowadzących do raka jelita grubego (brodawczakowatość / polipowatość)
Wirusy brodawczaka są bardzo szeroko rozpowszechnione wśród ludzi, kontakty intymne, w tym oralne oraz poprzez śluz i ślinę to główne drogi transmisji wirusa. U kobiet większość zakażeń HPV obserwuje się u pomiędzy 16 a 26 rokiem życia. Około 70-80% osób aktywnych seksualnie przed 50 rokiem życia przebędzie zakażenie wirusem HPV, w większości przypadków nie wiedząc o tym. Rozpowszechnienie i tzw. potencjał onkogenny poszczególnych typów HPV jest różny.
Szacunkowe dane wskazują, że dwa onkogenne i najbardziej rozpowszechnione typy wirusa: HPV16 i HPV18 są odpowiedzialne za rozwój aż 70-80% przypadków raka szyjki macicy, a pięć najczęściej rozpowszechnionych onkogennych typów HPV – HPV 16, 18, 31, 33, 45 jest odpowiedzialnych za rozwój blisko 98% przypadków raka szyjki macicy.
Okazuje się, że związane z HPV nowotwory nie są zwykle problemem ludzi, którzy nie posiadali wielu partnerów i pozostających w zamkniętych, monogamicznych związkach seksualnych. Zabezpieczanie się (pre…….wy) zmniejszają ryzyko zakażenia HPV, ale nie niwelują go, a do tego należy pamiętać że zakaźne mogą być także głębokie pocałunki, gdyż wirus może znajdować się w śluzie gardła i w jamie ustnej.
Wirusy HPV – typy niskiego ryzyka onkologicznego
Około 40 podtypów wirusa HPV niskiego ryzyka wywołuje skąpoobjawowe, samoistnie przemijające infekcje narządów płciowych zarówno kobiet jak i mężczyzn (u kobiet jednak zazwyczaj częściej z manifestacją kliniczną). Większość zakażeń nie ma żadnego znaczenia klinicznego u osób immunokompetentnych, mogą stanowić jednakże istotny problem w przypadku pacjentów z obniżoną odpornością (pierwotne i wtórne niedobory odporności, przewlekła sterydoterapia, chemioterapia). Typy HPV nr 1 i 2, jedne z częściej notowanych, wywołują ponadto kurzajki oraz brodawki skóry rąk i stóp.
Kłykciny kończyste (inaczej brodawki narządów płciowych) to zmiany łagodne skóry i błon śluzowych narządów rozrodczych kobiet i mężczyzn wywołane przez niektóre podtypy wirusa HPV. Są to zmiany o morfologii grudek i brodawek różnej wielkości, powstające na skutek przerostu naskórka zainfekowanego wirusem HPV. Zmiany te zlokalizowane są najczęściej w okolicy odbytu, kanału odbytu i w okolicach narządów płciowych – u kobiet w pochwie, na sromie i szyjce macicy, u mężczyzn zaś w obrębie penisa, moszny i krocza. Mimo powszechnego poglądu, nie stanowią zazwyczaj ryzyka transformacji nowotworowej, bywają jednak bardzo istotnym problemem natury estetycznej. Do grupy niskiego ryzyka zalicza się podtypy wirusa HPV: 1, 2, 6, 11, 40, 42, 43, 44, 54, 61, 70, 72, 81. Dwa pierwsze podtypy są najczęstszą przyczyną powstawania brodawek kurzajek, a dwa kolejne brodawek narządów płciowych.
Wirusy HPV onkogenne – typy wysokiego ryzyka onkologicznego
Rozpowszechnienie i tzw. potencjał onkogenny poszczególnych typów HPV wysokiego ryzyka jest różny. Najczęściej wspomina się o agresywnych typach HPV 16 i 18, rzadziej 31, 33, 35, 39, 40, 43, 51, 52, 53, 54, 55, 56 i 58.
Po zakażeniu, wirusy HPV 16 i 18 promują niekontrolowane podziały komórkowe nabłonka szyjki macicy i narządów płciowych, ale także gardła i błon śluzowych jamy ustnej. Podejrzewa się, że około 2/3 przypadków nowotworów tych lokalizacji wiąże się z infekcją wirusami HPV 16 i 18. Zakażenie nimi czy ich przewlekłe nosicielstwo nie powoduje natomiast powstawania wspomnianych wyżej brodawek (kłykcin kończystych) w okolicach narządów płciowych.
Wskazuje się również na związek pomiędzy infekcją onkogennymi typami wirusa brodawczaka, a rozwojem innych nowotworów, takich jak: rak sromu i pochwy u kobiet oraz rak prącia u mężczyzn a ponadto niektórych nowotworów głowy i szyi, jamy ustnej, górnych dróg oddechowych, a nawet płuc. Spośród onkogennych typów wirusa HPV, podtyp HPV 16 wydaje się stwarzać największe zagrożenie onkologiczne dla kobiety zakażonej – szanse na rozwój nowotworu szyjki macicy rosną kilkusetkrotnie (nawet do 500 razy).
Niektóre z innych onkogennych typów HPV są wykrywane w naszym regionie geograficznym tylko w zmianach przednowotworowych szyjki macicy (dysplazjach małego – CIN 1, średniego – CIN 2 lub wysokiego stopnia – CIN 3) i najprawdopodobniej powodują infekcje przemijające, które rzadko doprowadzają do rozwoju inwazyjnego raka szyjki macicy.
Infekcja wirusem HPV – czynniki ryzyka
Główną drogą przenoszenia zakażeń wirusem brodawczaka, poza wieloma innymi, są kontakty seksualne, w tym waginalne, analne i oralne, ale także droga czysto oralna gdyż wirus może znajdować się w śluzie gardła i krtani. Czynnikami zwiększającymi ryzyko zakażenia są zatem:
wczesne rozpoczęcie współżycia,
kontakty intymne bez zabezpieczenia,
w przypadku brodawczaka krtani i innych jamy ustnej zakażenie może mieć miejsce także poprzez całowanie,
duża liczba partnerów,
partnerzy seksualni z grupy ryzyka,
nieodpowiednia higiena okolic intymnych,
duża liczba przebytych porodów,
korzystanie z wspólnych ręczników, publicznych pryszniców.
Może się zdarzyć, że kobieta ciężarna zarazi wirusem HPV swoje dziecko podczas porodu. U dziecka może rozwinąć się niebezpieczna, nawracająca brodawczakowatość układu oddechowego (RRP), powodująca rozrost brodawek wewnątrz gardła.
Nie ma żadnych udokumentowanych przypadków zarażenia wirusem HPV poprzez kontakty z powierzchniami zewnętrznymi, takimi jak deska sedesowa. Niemniej jednak istnieje ryzyko zakażenia przy użyciu przedmiotów do zabaw intymnych (tzw zabawek), jeżeli miała z nimi kontakt osoba zakażona wirusem HPV.
Gdy dojdzie do infekcji, bardziej narażone na ryzyko powikłań nosicielstwa są osoby z pierwotnymi i wtórnymi niedoborami odporności, dzieci, osoby starsze, nieszczepione.
U osób z prawidłowym układem odporności, większość przypadków zakażeń HPV przebiega bezobjawowo na skutek sprawnie działających mechanizmów układu immunologicznego. W chorobie objawowej, zmiany wywołane przez wirusy brodawczaka mogą być skutecznie leczone chirurgicznie (brodawki płciowe, stany przedrakowe szyjki macicy), laseroterapią bądź krioterapią. Leczenie choroby objawowej nie jest leczeniem zakażenia wirusem – może on pozostawać w formie latentnej i stwarzać zagrożenie transmisji na inne osoby i nowotworzenia w przyszłości. Należy pamiętać, iż w większości zakażenia HPV są bezobjawowe, a wirusa nie widać, co nie oznacza, że wirus jest nieobecny, gdyż zmiany nowotworowe rozwijają się po cichu i zwykle w dłuższym horyzoncie po zakażeniu.
Czy można wyleczyć takie infekcje?
Aktualnie nie ma oficjalnej metody leczenia infekcji wirusem HPV. Medycyna akademicka nie oferuje jej więc, za wyjątkiem może leków stymulujących odporność. Możliwe są głównie zabiegi chirurgiczne usuwania samych zmian wywołanych infekcją wirusową, ale nie całkowita eradykacja wirusa. Wprowadzono w ostatnich latach kontrowersyjne szczepionki profilaktyczne, które jednak nie usuwają wirusa HPV u osób już zarażonych.
Obecnie możliwe są jedynie terapie niekonwencjonalne na biorezonansie BICOM oraz generatorze plazmowym Rife w przypadku najbardziej onkogennych HPV. Terapia składa się z serii zabiegów, w trakcie których są eliminowane wszystkie wykryte testem BICOM wirusy HPV. Nie działa na wirusy, które nie zostały potwierdzone testem BICOM. Terapie BICOM nie pomogą na już istniejące komplikacje onkologiczne wywołane przez wirusy, ale mają za zadanie unieszkodliwić wirusy HPV, zanim rozpoczną nowotworzenie. Terapia BICOM nie zastępuje zabiegu chirurgicznego i nie usunie zmian ma skórze i śluzówce wywołanych przez wirusy, takich jak brodawki, kłykciny kończyste narządów płciowych lub odbytu, a także polipy. Zadaniem terapii jest usunięcie wirusa, a nie zmian morfologicznych. Z takimi problemami należy zwrócić się wówczas do lekarza chirurga. Należy także pamiętać o możliwości ponownego zakażenia się poprzez kontakty intymne i ślinę od osób, z którymi ma się takie kontakty, a większość populacji jest zakażona wirusami HPV. Dlatego wskazane jest aby terapie przeciwwirusowe BICOM przeprowadzali oboje partnerzy.
Test BICOM wirusów HPV ludzkiego brodawczaka zawiera
HPV-1 Human Papillomavirus-1,
HPV-6,
HPV-11,
HPV-16 najbardziej onkogenny
HPV-18 najbardziej onkogenny
HPV-26,
HPV-27,
HPV-28,
HPV-29,
HPV-31 średni potencjał onkogenny,
HPV-32,
HPV-33 średni potencjał onkogenny,
HPV-35 onkogenny,
HPV-44,
HPV-45 średni potencjał onkogenny,
HPV-49,
HPV-50,
HPV-57,
HPV-58 onkogenny,
HPV-59,
HPV-60,
HPV-61,
HPV-63,
HPV-65,
HPV-66,
HPV-67,
HPV-71,
HPV-74,
HPV-77,
HPV-82.
Larynxpapiloma brodawczak krtani – traktowany jako stan przedrakowy
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość I
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość II
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość III
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość IV
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość V
Condyloma acuminata – kłykciny