Wirus HPV jest główną przyczyną raka szyjki macicy i raka prącia
Wirus brodawczaka ludzkiego HPV (ang. human papilloma virus), z grupy papillomawirusów, istnieje w naturze w ponad 100 podtypach. Część z nich może być przyczyną zmian o morfologii brodawek na skórze czy łagodnych guzów okolic genitalnych, odbytu, jak i wewnątrz odbytu w postaci kłykcin kończystych. Wpływ innych typów, bardziej agresywnych może mieć swój udział w rozwoju nowotworów złośliwych
Zakażenie wirusem HPV może powodować:
– raka szyjki macicy, pochwy i sromu u kobiet;
– raka prącia u mężczyzn;
– nowotwory odbytu
– nowotwory krtani, tylnej części gardła, w tym podstawy języka i migdałków (gardła) u kobiet i mężczyzn.
Wirusy brodawczaka są bardzo szeroko rozpowszechnione wśród ludzi, kontakty bezpośrednie, a więc seksualne oraz poprzez dotyk to główne drogi transmisji wirusa. U kobiet większość zakażeń HPV obserwuje się u pomiędzy 16 a 26 rokiem życia. Około 70-80% osób aktywnych seksualnie przed 50 rokiem życia przebędzie zakażenie wirusem HPV, w większości przypadków nie wiedząc o tym. Rozpowszechnienie i tzw. potencjał onkogenny poszczególnych typów HPV jest różny.
Szacunkowe dane wskazują, że dwa onkogenne i najbardziej rozpowszechnione typy wirusa: HPV16 i HPV18 są odpowiedzialne za rozwój aż 70-80% przypadków raka szyjki macicy, a pięć najczęściej rozpowszechnionych onkogennych typów HPV – HPV 16, 18, 31, 33 i 45 jest odpowiedzialnych za rozwój blisko 98% przypadków raka szyjki macicy.
Wirusy HPV – typy niskiego ryzyka onkologicznego
Około 40 podtypów wirusa HPV niskiego ryzyka wywołuje skąpoobjawowe, samoistnie przemijające infekcje narządów moczowo-płciowych zarówno kobiet jak i mężczyzn (u kobiet jednak zazwyczaj częściej z manifestacją kliniczną). Większość zakażeń nie ma żadnego znaczenia klinicznego u osób immunokompetentnych, mogą stanowić jednakże istotny problem w przypadku pacjentów z obniżoną odpornością (pierwotne i wtórne niedobory odporności, przewlekła sterydoterapia, chemioterapia nowotworowa). Typy HPV nr 1 i 2, jedne z częściej notowanych, wywołują ponadto kurzajki oraz brodawki skóry rąk i stóp.
Kłykciny kończyste (inaczej brodawki narządów płciowych) to zmiany łagodne skóry i błon śluzowych narządów rozrodczych kobiet i mężczyzn wywołane przez niektóre podtypy wirusa HPV. Są to zmiany o morfologii grudek i brodawek różnej wielkości, powstające na skutek przerostu naskórka zainfekowanego wirusem HPV. Zmiany te zlokalizowane są najczęściej w okolicy odbytu, kanału odbytu i w okolicach narządów płciowych – u kobiet w pochwie, na sromie i szyjce macicy, u mężczyzn zaś w obrębie penisa, moszny i krocza. Mimo powszechnego poglądu, nie stanowią zazwyczaj ryzyka transformacji nowotworowej, bywają jednak bardzo istotnym problemem natury estetycznej. Do grupy niskiego ryzyka zalicza się podtypy wirusa HPV: 1,2, 6, 11, 40, 42, 43, 44, 54, 61, 70, 72, 81. Dwa pierwsze podtypy są najczęstszą przyczyną powstawania brodawek narządów płciowych.
Wirusy HPV onkogenne – typy wysokiego ryzyka onkologicznego
Rozpowszechnienie i tzw. potencjał onkogenny poszczególnych typów HPV wysokiego ryzyka jest różny. Najczęściej wspomina się o agresywnych typach HPV 16 i 18, rzadziej 31, 33, 35, 39, 40, 43, 51, 52, 53, 54, 55, 56 i 58.
Po zakażeniu, wirusy HPV 16 i 18 promują niekontrolowane podziały komórkowe nabłonka szyjki macicy i narządów płciowych. Podejrzewa się, że około 2/3 przypadków nowotworów tych lokalizacji wiąże się z infekcją wirusami HPV 16 i 18. Zakażenie nimi czy ich przewlekłe nosicielstwo nie powoduje natomiast powstawania wspomnianych wyżej brodawek (kłykcin kończystych) w okolicach narządów płciowych.
Wskazuje się również na związek pomiędzy infekcją onkogennymi typami wirusa brodawczaka, a rozwojem innych nowotworów, takich jak: rak sromu i pochwy u kobiet oraz rak prącia u mężczyzn a ponadto niektórych nowotworów głowy i szyi, jamy ustnej, górnych dróg oddechowych, a nawet płuc.Spośród onkogennych typów wirusa HPV, podtyp HPV 16 wydaje się stwarzać największe zagrożenie onkologiczne dla kobiety zakażonej – szanse na rozwój nowotworu szyjki macicy rosną kilkusetkrotnie (nawet do 500 razy).
Niektóre z innych onkogennych typów HPV są wykrywane w naszym regionie geograficznym tylko w zmianach przednowotworowych szyjki macicy (dysplazjach małego – CIN 1, średniego – CIN 2 lub wysokiego stopnia – CIN 3) i najprawdopodobniej powodują infekcje przemijające, które rzadko doprowadzają do rozwoju inwazyjnego raka szyjki macicy.
Infekcja wirusem HPV – czynniki ryzyka
Główną drogą przenoszenia zakażeń wirusem brodawczaka, poza wieloma innymi, są kontakty seksualne, w tym waginalne, analne i oralne. Czynnikami zwiększającymi ryzyko zakażenia są zatem:
wczesne rozpoczęcie współżycia seksualnego,
uprawianie seksu bez zabezpieczenia – prezerwatyw,
w przypadku brodawczaka krtani zakażenie może mieć miejsce także poprzez całowanie,
duża liczba partnerów seksualnych,
partnerzy seksualni z grupy ryzyka,
nieodpowiednia higiena okolic intymnych,
duża liczba przebytych porodów,
długotrwała antykoncepcja hormonalna,
korzystanie z wspólnych ręczników, publicznych pryszniców.
Sporadycznie może się zdarzyć, że kobieta ciężarna zarazi wirusem HPV, swoje dziecko podczas porodu. U dziecka może rozwinąć się niebezpieczna, nawracająca brodawczakowatość układu oddechowego (RRP), powodująca rozrost brodawek wewnątrz gardła.
Nie ma żadnych udokumentowanych przypadków zarażenia wirusem HPV poprzez kontakty z powierzchniami zewnętrznymi, takimi jak deska sedesowa. Niemniej jednak istnieje ryzyko zakażenia przy użyciu przedmiotów zabaw seksualnych (zabawek seksualnych), jeżeli miała z nimi kontakt osoba zakażona wirusem HPV.
Gdy dojdzie do infekcji, bardziej narażone na ryzyko powikłań nosicielstwa są osoby z pierwotnymi i wtórnymi niedoborami odporności, dzieci, osoby starsze, nieszczepione.
U osób z prawidłowym układem odporności, większość przypadków zakażeń HPV przebiega bezobjawowo na skutek sprawnie działających mechanizmów układu immunologicznego. W chorobie objawowej, zmiany wywołane przez wirusy brodawczaka mogą być skutecznie leczone chirurgicznie (brodawki płciowe, stany przedrakowe szyjki macicy), laseroterapią bądź krioterapią. Leczenie choroby objawowej nie jest leczeniem zakażenia wirusem – może on pozostawać w formie latentnej i stwarzać zagrożenie transmisji na inne osoby.
Leczenie HPV
Aktualnie nie ma metody leczenia farmakologicznego infekcji wirusem HPV. Medycyna nie ma obecnie metody leczenia tych zakażeń. Wprowadzono jedynie w ostatnich latach kontrowersyjne szczepionki profilaktyczne na hpv.
Obecnie możliwe są jedynie terapie niekonwencjonalne na biorezonansie BICOM oraz generatorze plazmowym Rife w przypadku najbardziej onkogennych HPV. Terapia składa się z serii zabiegów, w trakcie których są eliminowane wszystkie wykryte wirusy HPV.
Test BICOM wirusów HPV ludzkiego brodawczaka zawiera
HPV-1 Human Papillomavirus-1,
HPV-6,
HPV-11,
HPV-16 najbardziej onkogenny
HPV-18 najbardziej onkogenny
HPV-26,
HPV-27,
HPV-28,
HPV-29,
HPV-31 średni potencjał onkogenny,
HPV-32,
HPV-33 średni potencjał onkogenny,
HPV-35,
HPV-44,
HPV-45 średni potencjał onkogenny,
HPV-49,
HPV-50,
HPV-57,
HPV-58,
HPV-59,
HPV-60,
HPV-61,
HPV-63,
HPV-65,
HPV-66,
HPV-67,
HPV-71,
HPV-74,
HPV-77,
HPV-82.
Larynxpapiloma brodawczak krtani – traktowany jako stan przedrakowy
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość I
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość II
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość III
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość IV
Ampułka ogólna brodawczakowatość – polipowatość V
Condyloma acuminata – kłykciny